در ساحل بی کسی تنها نشسته بودم و دانه دانه شن ها را در دستانم لمس میکردم و به یاد هر روز از زندگی ام می افتادم .و به یاد می آوردم هر برگ دفتر زنگی من از خاطره های بی تو بودن پر شده بود. و در هر برگ بوی آشنای غریبی  مرا به یاد نگاه زیبایت می انداخت.  هر گاه به امروز نزدیکتر می شدم زندگی ام رنگی زیباتر به خود می گرفت.رنگی عجیب، رنگی سرشار از تضاد...

آنقدر زندگی با دستانم بازی کرد تا به دیروز رسیدم و رنگی نو... و دیروز رنگی بود از جنس اشک من .. از جنس خون دل تو. و یادم آمد که دیروز در کنار همین ساحل نشسته بودیم و تو به من تکیه داده بودی . درست مثل همیشه ..

و دیروز آنقدر گریه کردم که بعد از این همه سال اشک ریختن تو صورت خیس مرا برای اولین بار دیدی و برای اولین بار نه من که تو دستانم را گرفتی و نگران شده بودی . ولی من خسته تر از همیشه اشتیاقت را فرو نشاندم و بی دستان خسته ام دستانت تنها ماند.

و تو در بهت این حقیقت تلخ ماندی و من از حقیقت تلخی نگاهت رهایی یافتم.

شاید نباید دستانت را رها میکردم ولی به احساس یخ زده ات سوگند که آخرین بار ترسیدم که سرمای وجودم تو را از من دور کند و تو مثل همیشه عشق مرا نفرت خواندی ولی این آخرین عشق بود و بعد از آن از من مجسمه ای ماند یخی اگرچه هنوز هم قلب گرمی درونش می تپد و هنوز هم برای توست....

و تنها ناظر عشق من ساحل شنی بود...